Systemy ciśnieniowe z PVC – zastosowanie, transport i składowanie

PVC czyli polichlorek winylu (z ang. polyvinyl chloride) to polimer syntetyczny, bez którego trudno wyobrazić sobie przemysł, medycynę, czy codzienne życie. W Polsce znany jest też pod skróconymi nazwami: PCV i PCW. Z PVC korzystają niemalże wszystkie dziedziny przemysłu, ale też budownictwo, rolnictwo. Bez sprzętu i asortymentu wykonanego z polichlorku winylu nie obeszła by się także medycyna.

Historia PVC

Rozwój produkcji tworzyw sztucznych sięga XIX wieku. Polimer, nazwany później polichlorkiem winylu, odkrył w 1835 roku francuski chemik i fizyk Henri Victor Regnault, pozostawiając na słońcu mieszaninę dwuchloroetanu i alkoholowego ługu potasowego. Po wielu latach kolejnych badań różnych naukowców udoskonalony już surowiec produkowano w Stanach Zjednoczonych i Niemczech na masową skalę (w latach 30. XX wieku).

PVC – rodzaje

W systemach ciśnieniowych stosuje się kilka rodzajów PVC, w tym:

• PVC-P to bardziej miękka i elastyczna odmiana polichlorku winylu,
• PVC-U to jego forma nieuplastyczniona, ale też bardziej odporna na działanie chemikaliów,
• PVC-C czyli chlorowany polichlorek winylu o wysokiej odporności chemicznej i na ciepło (do 80°C).

Główne cechy PVC-U

• Niski ciężar właściwy (1,4 g/cm sześc.),
• Niski współczynnik chropowatości (większy przepływ),
• Odporność na szeroki wachlarz substancji chemicznych,
• Odporność na korozję (także elektrolityczną),
• Odporność na zarastanie osadami,
• Wytrzymałość mechaniczna,
• Zakres temperatury pracy 0-40°C,
• Minimum 50 lat żywotności.

PVC-U w infrastrukturze wodno-ściekowej

Polichlorek winylu jest szczególnie istotny dla infrastruktury wodno-ściekowej, która z kolei wpływa na rozwój samorządów, podwyższa komfort życia mieszkańców, ale też ma za zadanie chronić środowisko. Z rur PVC i złączek ciśnieniowych powstają m.in. instalacje wody pitnej, kanalizacje wewnętrzne, oczyszczalnie ścieków.

PVC-U w przemyśle

PWC znajduje zastosowanie także w takich instalacjach, jak: chemiczne, chłodzenia, transportujących granulat i inne materiały, a także w basenach, stacjach uzdatniania wody pitnej. Polichlorek winylu wykorzystywany jest tam m.in. ze względu na swoje bardzo dobre właściwości fizyko-chemiczne, odporność na korozję, kwasy oraz zasady, a nawet roztwory wodne ługu sodowego.

Metody łączenia PVC

• Klejenie (PVC-U i PVC-C) klejem jedno lub dwuskładnikowym,
• Gwintowanie, czyli skręcanie dwóch elementów, uszczelnionych taśmami teflonowymi, pastami lub nićmi uszczelniającymi,
• Netvitc System – modułowy system opasek dociskowych, stosowany w instalacjach PVC-U do przesyłu cieczy pod ciśnieniem,
• Kołnierzowe z użyciem EPDM, FKM, FPM, EVA, NBR.

Transport rur PVC i innych elementów

Rury i inne elementy z PVC najczęściej przewożone są samochodami skrzyniowymi o odpowiedniej długości. Transport musi odbywać się w temperaturze od 5 do 30°C. W niższych temperaturach należy zachować szczególną ostrożność z uwagi na kruchość materiału. Ładunek musi mieć podparcie na całej długości, zabezpieczony przed przemieszczaniem się. Podczas załadunku i rozładunku rur i kształtek nie wolno rzucać. Używając żurawia należy stosować jedynie liny miękkie.

Transport rur niepakietowanych

Rury niepakietowane powinny być układane na równym podłożu na podkładach drewnianych, o szerokości min., 10 cm i grubości co najmniej 2,5 cm, ułożonych prostopadle do osi rury. W celu zabezpieczenia materiału przed zarysowaniem należy podłożyć tekturę falistą i deski pod łańcuchy spinające boczne ściany skrzyń samochodowych.

Składowanie rur PVC

Magazynowane elementy z PVC należy zabezpieczyć przed działaniem promieni słonecznych, a dłuższe składowanie powinno mieć miejsce w pomieszczeniach zamkniętych lub zadaszonych. Rury pakietowane należy magazynować w dwóch lub trzech warstwach, o maksymalnej wysokości sterty 2m. Listwy drewniane pakietu górnego muszą spoczywać na listwach pakietu dolnego. Rury niepakietowane powinny być składowane na równym podłożu na podkładach i przekładach drewnianych, o szerokości min. 10 cm i grubości co najmniej 2,5 cm. Lżejsze rury należy kłaść na cięższych (nigdy odwrotnie), kielichami naprzemianlegle. Boki stosu należy zabezpieczyć wspornikami pionowymi z drewna.